In een serie interviews laten we u kennis maken met stomadragers in andere Europese landen.
Kun je onze lezers iets over jezelf vertellen?
Ik ben 35 jaar oud en ik woon in een klein dorpje in het midden van Noorwegen. Ik ben getrouwd met Daniel. Samen hebben we drie kinderen. Mijn darmziekte heeft een grote invloed gehad op mijn leven. Na mijn tien maanden durende ziekenhuisopname begon ik met het schrijven van blogs. Inmiddels heb ik een boek geschreven, geef ik lezingen en is mijn eigen documentaire uitgekomen: Crohnprincess.
Hoe reageerde je toen je hoorde dat je een stoma kreeg?
Toen ik 15 was, werd ik gediagnosticeerd met de ziekte van Crohn. Leraren dachten dat ik lui was en dat ik daarom vaak afwezig was. Thuis ging ik kapot van de pijn. In 2005 kreeg ik een ileostoma. Ik vond het afschuwelijk. Ik voelde mij ontzettend eenzaam en walgde van mijzelf. Ik dacht dat een leven in eenzaamheid zou volgen. Ik had al verkering met Daniel, maar ik verwachtte dat hij bij mij weg zou gaan. Het voelde alsof mijn leven voorbij was. Maar dat bleek dus niet het geval. Integendeel zelfs.
Hoe bestel jij je stomamateriaal?
Ik bestel mijn materiaal bij een specialist in de buurt die ook stomaverpleegkundige
is. Zij is vaak mijn redder in nood. In Noorwegen kun je gratis naar de stomaverpleegkundige, dat wil zeggen: alles wordt vergoed boven een bepaalde
eigen bijdrage. De regering maakt plannen om meer medische kosten door de patiënt te laten betalen. Een grote angst voor chronisch zieken.
Wat wil je bereiken met je lezingen en je blogs?
Ik wil jongeren tot steun zijn als zij zich eenzaam voelen, net zoals ik vroeger. Het is mijn doel en droom om jongeren te laten zien dat je leven absoluut niet stopt na het krijgen van een stoma. Het mijne begon toen pas!
Tekst: Carlijn Willemstijn
