Omdat medicatie niet meer hielp, kreeg Pien Huininga tijdens haar zwangerschap een stoma. Een nare tijd, waarin zij zelf voor haar ongeboren kindje moest vechten. Ze is nu docent Engels aan een vmbo en zet zich als politica in voor kwetsbare mensen.
Weten je leerlingen van je stoma?
‘Ja, ze mogen alles vragen. De reacties zijn meestal heel lief. Het is een Vrije School, dat is allemaal wat zachter, respectvol. Ik ben er extra alert op of kinderen eventueel zelf ook een stoma hebben.’
Hoe was het om een stoma te krijgen tijdens je zwangerschap?
‘Na 24 weken moest mijn dikke darm eruit. Het was een rare tijd met een nare kant. De internisten overlegden amper, niet met mij en niet met andere specialisten. Aan mijn ongeboren kindje werd naar mijn gevoel niet gedacht. Ik moest zelf op een consult met een gynaecoloog aandringen.’
Het grijpt je nog steeds aan.
‘Ik kan nog steeds boos worden over de klinische houding van de artsen. Elke dag voelde er een andere chirurg aan mijn buik. Ze vonden mij een interessante casus. Ook de periode na de operatie en de bevalling was gevaarlijk en vol complicaties. Maar ik heb een prachtig en gezond kindje gekregen. Willem, hij is nu bijna vier jaar.’
Je stond op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in je woonplaats. Waarom wil je de politiek in?
‘Ik wil in de toekomst als lid van de gemeenteraad opkomen voor kwetsbare groepen. Wat dat betreft voel ik mij ervaringsdeskundig. Voor grote groepen mensen is er weinig geregeld, ook in het onderwijs niet. Verder wil ik iets doen aan de slechte communicatie in ziekenhuizen.’
Wat dan precies?
‘Veel specialisten luisteren niet goed naar patiënten en kijken vooral naar labwaarden. Dat is voor een kwetsbare patiënt heel erg. Ook bestaat er een hiërarchie in ziekten. Voor progressieve terminale ziekten is vaak veel mediaaandacht. Dan staan de zorgverleners bij wijze van spreken al klaar. Bij andere ziekten is dat minder. Maar we zijn allemaal gelijk, ook in tijden van tegenslag.’
Tekst: Hans van Vinkeveen, Foto: Martine Sprangers
