Bij Liesette Braams werd in 2015 anuskanker vastgesteld. En daar bleef het niet bij: ze heeft inmiddels drie stoma’s. Toch zet ze alles op alles om op het racecircuit teruf te keren.
23 februari 2017
Na elf weken van onzekerheid en vechten in het ziekenhuis mag ik naar huis om aan te sterken. Ik ben een vat vol emoties. Twaalf zware operaties heb ik de afgelopen jaren achter de rug. Tot aan mijn borstgebied zie ik er ‘normaal’ uit. Daaronder is het een slagveld. Mijn anus, endeldarm, blaas, baarmoeder en eierstokken zijn verwijderd. Ik heb een urostoma, een colostoma en de tijdelijke ileostoma is ook weer terug. Verder heb ik een enorme ritssluiting op mijn buik, een gat dat niet dichtgaat. Om te zorgen dat dit van binnen uitdroogt en vervolgens dichtgroeit, mag ik niet eten en krijg ik TPV-voeding via een Hickman-katheter in mijn halsslagader. Niemand weet hoeveel tijd dit gaat kosten. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar het belangrijkste is dat ik nog leef.
28 februari 2017
De TPV-voeding leidt continu tot koorts en braken. Ook gebeurt er thuis een heftig incident met het zelf verzorgen van de Hickman-katheter. Ik sluit ongemerkt de ver- keerde slang af en krijg het enorm benauwd. Net op tijd kan mijn man Luc het voor me oplossen. Naast het verzorgen van mijn drie stoma’s wordt dit me te veel. Ik heb al zoveel doorgemaakt. Gaat dit me nu kapot maken?
1 maart 2017
De Hickman-katheter heeft een ontsteking veroorzaakt. In het ziekenhuis hebben ze hem eruit gehaald en daarna zat ik twee dagen zonder voeding. Gelukkig had ik toch geen trek. Ik heb nu een nieuwe katheter, maar het overgeven neemt toe en ik raak steeds meer uitgeput. De artsen besluiten dat ik, om aan te sterken, toch voorzichtig wat mag eten. Eén hapje, daarna durf ik niet meer. Ik huil als een malle, ik ben zo bang dat mijn buik niet zal dichtgroeien.
12 maart 2017
Ik heb nu drie maanden TPV-voeding. Mijn ziekenhuisbed staat achter onze eettafel. Als iemand thuis heeft gekookt is het wel even zwaar. Soms, als ik voldoende energie heb, kook ik zelf. Dan proef ik even de smaak en spuug het weer uit. Bijna een jaar lig ik nu op bed en ik heb zo verschrikkelijk veel overgegeven. Het is bijna niet meer vol te houden. Met Luc heb ik een moeilijk gesprek. Ik zeg: ‘Wat zou je ervan vinden als ik een keer aangeef dat ik euthanasie wil?’ Hij reageert begripvol. ‘Lies, je hebt zo hard gevochten, ik kan alleen maar respect hebben voor wat je hebt gedaan. Als jij zegt: dit is het, dan snap ik dat. ‘
21 maart 2017
Yes, de Hickman-katheter is eruit gehaald. Langzaamaan kan ik weer gaan eten. Te beginnen met een bouillonnetje. Hoewel het vast pijnlijk gaat worden om weer voedsel te verwerken, voel ik me in de zevende hemel!
5 juni 2017
Het klinkt gek, maar door het euthanasiegesprek met Luc ben ik gaan denken: misschien gaat de zon weer een keer schijnen. Ik wil weer gaan racen. Ik ben daarom met kleine wandelingen begonnen. Eerst stapje voor stapje en nu zit ik op tien meter in de tuin. Aan de artsen vraag ik of ik weer mag sporten. Het mag, maar ze vinden het eigenlijk bizar dat ik dit in mijn toestand wil doen. Het overgeven blijft aanhouden. In het ziekenhuis beginnen ze weer over TPV-voeding. Als ik weer aan een Hickman-katheter moet, dan is het echt klaar, dat wil ik nooit meer.
6 november 2017
Met ons gezin vieren we het 25-jarig huwelijk van Luc en mij, op een cruiseschip in de VS. We weten niet of ik volgend jaar nog leef, en dus genieten we extra van elk moment, ook al ben ik zwak. In New Orleans, de stad van muziek en feesten, probeer ik op een avond met Luc te dansen. Ik zit in een rolstoel omdat mijn energie erg laag is, maar soms loop ik. Wat is het vermoeiend! En dan te bedenken dat ik vroeger de hele avond op tafel stond te dansen. Ik moet een nieuwe versie van mezelf maken. Het is knokken, maar ik wil het zo graag.
11 januari 2018
Net als andere jaren richt ik me weer op de 24-uursrace in Dubai. Ik ga naar de sportschool en dat heeft effect, ik ben fit genoeg om te gaan. Ik heb lang niet geracet, maar net als bij fietsen verleer je dat niet. Wel moet ik weer in het ritme zien te komen. Maar al tijdens de eerste vrije training denk ik: wat doe ik hier? Ik voel me beroerd. Na het rijden en eten begin ik over te geven. Alle energie is weg. Ik blijk griep te hebben. Dubai gaat dit jaar niet lukken. Wat een teleurstelling.
24 maart 2018
Het raceseizoen is weer begonnen. Ik heb vier maanden griep gehad, maar ben nu klaar om te knallen. Wonderlijk genoeg ben ik terug op mijn oude niveau. Alleen moet ik mijn nieuwe auto onder de knie zien krijgen. Ik rijd nu in een McLaren, de auto waarmee Luc, die ook racefanaat is, afgelopen jaar kampioen werd. Ik heb nog steeds abcessen in mijn linkerbil. Ik ben eigenlijk te actief voor iemand in mijn toestand, maar zou niet weten hoe ik anders weer fit kan worden. Op het laatste moment, als de abcessen net niet rijp genoeg zijn, doet het zo’n pijn dat ik het best morfine zou nemen. Maar dat wil ik niet meer, dus ik zal met de pijn moeten dealen.
26 mei 2018
De Daniel den Hoed Kliniek, waar ik in behandeling ben, sluit vandaag zijn deuren. Het kankercentrum verhuist naar het Erasmus MC. Nog één keer mag ik door het gebouw lopen waar ik zoveel weken heb doorgebracht. Het meest emotioneel is de intensive care. Daar kwam ik de laatste keer zo slecht bij van een operatie, dat Luc achter de deur tegen mijn dochter zei dat het waarschijnlijk de laatste keer was dat ze mij levend gezien hadden. Als ik eraan denk, lopen de rillingen over mijn rug. Op het memobord bij de balie van mijn vroegere afdeling plak ik stiekem als afscheid een sticker. Elke keer als ik daar langsliep tijdens mijn opname, om te oefenen met lopen, schreef ik iets op dat bord: ‘Lies was hier’ of ‘Vandaag weer een extra stukje gelopen’. Nu de deuren van de kliniek definitief dichtgaan, wens ik dat dit horrorhoofdstuk uit mijn leven voorgoed is afgelopen.
2 september 2018
Ik heb een nieuw teammaatje: mijn man! Hiermee komt mijn droom uit om samen te kunnen rijden. Op een circuit in Hongarije stappen we samen in de McLaren. De race verloopt heel goed, we rijden even hard en zijn goed op elkaar ingespeeld. Niet alleen thuis zijn we een team, ook op het circuit. Helaas gaat de auto kapot en winnen we dus niet, maar wat een mooie ervaring is dit.
15 oktober 2018
Ik groei van onderen dicht. Er is niemand zo ver gekomen in mijn situatie, zeggen de artsen. Maar als ik helemaal dichtgroei, kunnen de dode cellen er niet meer uit. Mijn binnenkant is een soort gatenkaas van nieuwe cellen die zich opbouwen op dode cellen. De chirurgen hadden verwacht dat die dode cellen zouden verdwijnen. Maar ik ben te hard en te lang en te zwaar bestraald. Ik maak me zorgen dat die onderkant dichtgroeit.
30 november 2018
Wat ben ik in mijn nopjes. Luc en ik doen samen mee aan de GT4 International Cup in Bahrein. Mijn grote wens om samen een lange-afstandsrace te rijden komt uit. Na twee races staan we er goed voor. Tijdens de derde race gaan er allemaal lampjes branden in de auto. Luc rijdt de pits in, waar we zien dat de uitlaat is afgescheurd. We zijn allebei teleurgesteld.
13 december 2018
Terug in Nederland zijn we Barhrein snel vergeten. Luc voelt zich al een tijd niet goed. Hij heeft het ons niet eerder verteld, maar hij is naar de huisarts gegaan, die hem doorverwees naar het ziekenhuis. Na twee weken gaat hij voor de uitslag langs. De arts krijgt het bijna niet over zijn lippen; in dertig jaar heeft hij dit nog nooit meegemaakt. Ook Luc blijkt erg ziek: hij heeft alvleesklierkanker. Het is alsof je een keiharde klap in je gezicht krijgt.
7 januari 2019
De prognose voor Luc is nog onbekend. Het enige wat ik eind vorig jaar kon hopen, is dat we dit jaar een keer samen kunnen rijden. We stappen met het hele gezin het vliegtuig in naar Dubai, voor de 24-uursrace. Ook Luc gaat mee. Op het circuit vervangt onze zoon hem. Zelf klim ik wel achter het stuur. Ik lijk kankervrij, maar ik weet dat ik een volgend abces kan verwachten. Ik heb hiermee in ieder geval een doel bereikt: de 24-uursrace weer rijden. Daar ben ik blij mee.
Tekst: Josephine Krikke, Foto’s: archief Liesette Braams
