Femke van den Rotten was net zwanger toen zij ernstig ziek werd en met spoed een tijdelijke stoma kreeg. Er volgden spannende maanden. Hoe zouden baby en buik zich houden? Lees hier hoe haar zwangerschap is verlopen.
16 november 2018 Bam! Michel en ik hebben onze eerste date en het vonkt tussen ons. Als we in het restaurant aan iemand vragen om een foto van ons te nemen, gelooft hij niet dat we elkaar nog maar net kennen. We hebben een rugzak aan ervaringen bij ons; we zijn allebei gescheiden en hebben al kinderen. We kunnen alles aan elkaar kwijt. Dit zit goed.
3 februari 2019 Ik voel dat er iets anders is aan mijn lijf. Om half vijf ’s ochtends, vlak voordat ik naar mijn werk in het ziekenhuis moet, zeg ik tegen Michel: zullen we het maar doen? De zwangerschapstest wijst uit dat ik in verwachting ben. Er groeit een liefdesbaby in mij!
11 februari 2019 Al sinds de zomer van 2018 heb ik buikpijn. Af en aan krijg ik koliekaanvallen die zes tot acht uur duren. De pijnstillers helpen niet. Deze keer houdt de aanval maar niet op. Met de ambulance word ik naar het Erasmus MC gebracht. Pas na een paar dagen krijg ik eindelijk een MRI-scan en ze schrikken zich rot. Mijn dikke darm blijkt omhoog te zijn geklommen en zit vast in mijn middenrif. Daardoor is al een deel afgestorven. Er is ontlasting in mijn buik waar die niet moet zitten. Waarschijnlijk heeft de darm hiervoor de ruimte kunnen krijgen omdat in 2017 de helft van mijn lever is weggehaald. Ik moet met spoed naar de OK. Ik hoor nog wel wat de kansen en risico’s zijn, zeker ook vanwege mijn zwangerschap. Ook vertellen de artsen me dat ik mogelijk een tijdelijke stoma krijg. Dat kan me niet schelen, ik voel me zo beroerd. Aan Michel vraag ik of hij voor mijn kinderen wil zorgen, mocht ik het niet overleven.
10 maart 2019 Ik heb de operatie goed doorstaan. Michel is zo veel mogelijk bij me gebleven, dat geeft vertrouwen voor onze prille relatie. De drie uur durende operatie heeft er lichamelijk ingehakt. En wat ik nu best heftig vind: ik heb een tijdelijke stoma, die over ongeveer een jaar zal worden verwijderd. Dat is niet niks als je net een relatie hebt. Voordat dit allemaal gebeurde, was ik veel met mijn lijf en gezondheid bezig, ik sportte veel. Door mijn werk als voedingsassistent in het ziekenhuis weet ik wat een stoma is, dus ik ben niet helemaal verrast. Maar toch vind ik het pittig, zo’n zak aan mijn lijf. Ook omdat ‘ie nogal lekt. Gelukkig wijst de stomaverpleegkundige me op het juiste materiaal. Ik heb een platte stoma en mijn buik verandert steeds door de zwangerschap. ’s Avonds durf ik de deur niet goed meer uit, want dan zijn mijn darmen het meest actief. Een plak die een beetje bolt blijkt de perfecte oplossing tegen die nare lekkages, die ik ook al een paar keer in een winkel heb gehad.
7 april 2019 Ik ben de afgelopen weken behoorlijk ziek geweest, had vervelende buikklachten. Is het de zwangerschap, de operatie of een combinatie? Het kleintje in mijn buik heeft zich erdoorheen geknokt en Michel en ik besluiten het de kinderen te vertellen. We zitten met z’n allen in de woonkeuken. De jongste gelooft ons niet, de een na jongste moet huilen van vreugde.
8 april 2019 Voor het eerst voel ik het kindje. Wat is dat toch bijzonder. Wie zou je zijn, wat voor vechtertje groeit daar in mijn buik?
14 april 2019 Via de stomaverpleegkundige van het Erasmus MC ben ik in contact gekomen met StomaJONG. Ik vind het best lastig om de stoma te accepteren en heb ook vragen over het materiaal. Vrijwilliger Carlijn Willemstijn komt langs en neemt alle tijd. Na afloop voel ik me opgelucht. Het leven houdt niet op als je een stoma hebt. Carlijn heeft me extra kracht gegeven en laten zien dat mijn uiterlijk misschien is veranderd, maar dat ik van binnen nog dezelfde persoon ben.
20 mei 2019 Samen met Michel en mijn oudste dochter van 17 ga ik naar het ziekenhuis voor de 20-weken-echo. We hebben het niet uitgesproken, maar de spanning is bij ons alle drie goed te voelen. Ik heb veel pijnstilling gekregen in de eerste fase van de zwangerschap. Zou alles daarom wel goed zijn? Ik heb mijn dochter meegenomen zodat het voor haar ook wat concreter wordt dat er een kindje aan komt. Omdat de placenta ervoor ligt, voel ik de baby niet zoveel. Maar het beweegt! En gelukkig ligt het niet aan de kant van de stoma en is alles heel goed te zien.
20 juni 2019 Regelmatig kom ik bij de stomaverpleegkundige. Ik ben nog thuis vanwege mijn darmoperatie en ze adviseert mij om niet te gaan werken. Dan loop ik onder meer een grotere kans op een stomabreuk. Mijn stoma is ook vaak verstopt, ik moet echt rustig eten. Ik weet inmiddels wel hoe mijn stoma reageert. Ik heb een grotere plak genomen, omdat mijn darm verandert door de zwangerschap. Inmiddels ben ik een stuk vertrouwder met de stoma en durf ik ’s avonds weer op pad.
20 juli 2019 Hoewel ik nog altijd wat moeite heb met mijn stoma, heb ik er inmiddels wel lak aan als mensen naar me kijken. Je ziet hem echt zitten, vooral ’s avonds. Ik laat me er niet meer door beperken. Mij valt wel op dat anderen vaak kijken maar niets durven te vragen. Tussen Michel en mij gaat het heel goed. Hij is bij mij ingetrokken en we moeten het hele huis verbouwen. Dat is wel pittig, naast al het andere, maar we zijn positief. Het gaat eigenlijk allemaal vanzelf. Ik word steeds nieuwsgieriger naar de baby. Wie ben je? Hoe zie je eruit?
23 september 2019 Het gaat wisselend, ik heb veel harde buiken en soms zelfs al voorweeën, waardoor mijn stoma er tot wel tien centimeter uitsteekt. Eerst schrok ik daarvan. Ons kindje ligt met het ruggetje aan de kant van de stoma, waardoor ik veel druk op de stoma voel. Ik gebruik nog steeds dezelfde plak. Dat ging niet geweldig toen hij er zo uitstak, maar een andere optie was er niet op dat moment. Er zijn wel een soort halvemaantjes die je extra opplakt aan de boven- en onderkant waardoor je het lekken kunt beperken. We zijn nu vooral bezig met de voorbereidingen voor aanstaande woensdag. Dan worden we verwacht voor een keizersnee. Er staat voor de zekerheid een chirurg klaar, mocht er iets misgaan. Maar daar gaan we natuurlijk niet van uit. Ik hoop zo op een mooie dag!
25 september 2019 Om 10.15 uur word ik opgehaald. Op de OK neemt iedereen uitgebreid de tijd. Ze weten dat ik bang ben voor een ruggenprik door een eerdere vervelende ervaring. Maar deze keer gaat het goed. En daar is Wies! Wat een prachtige bevalling. Michel en ik kunnen alles volgen door het doorzichtige zeil. Omdat alles goed gaat, ook met mijn stoma, kan ze direct op mijn buik worden gelegd. Er staan wel tien mensen om me heen op de OK. Allemaal lieve mensen. Bij Wies heb ik gelijk een moment van herkenning, ze lijkt op haar broertjes en zusje.
1 november 2019 Zoals bij iedereen zijn de eerste weken ook bij ons pittig. Wies heeft krampjes, we hebben meer kinderen thuis die aandacht verdienen en ik heb last van mijn hormonen. Mijn buik is nu weer plat – en flubberig – dus ik moet even zoeken welke plak het beste past. Maar wat ben ik blij dat we ervoor gegaan zijn, ook met een stoma. Ik gun dat iedereen bij wie het enigszins mogelijk is. Ik ben positief ingesteld. Gisteren ben ik met Wies en mijn zoontje in bad gegaan. Dan geniet ik zo, dat vind ik de hobbels meer dan waard. Hierin heeft het bezoek van StomaJONG mij nog het meest geholpen. Door dat bezoek begon ik mijn stoma te aanvaarden. Ik realiseerde me: ik heb geen keuze. Ik ben blij dat het zo is gegaan.
16 december 2019 Met Wies gaat het hartstikke goed. Ze lacht zo lief! Met mij helaas minder. Het verwijderen van mijn stoma moet eerder gebeuren dan verwacht. Ik heb steeds een prolaps van 13 centimeter. Mijn darm kwam naar buiten zetten. Vandaag gaat het gebeuren. Ik ben benieuwd hoe ik me straks voel, zonder stoma.
24 december 2019 Kerstavond. Ik mag eindelijk het ziekenhuis verlaten. Wat een tijd hebben we achter de rug! Het was zo heftig. De dagen na de verwijdering van mijn stoma, ging het steeds slechter met mij. Er bleek nog een knik in mijn darmen te zitten en een tweede operatie was nodig. Ik was zo bang dat Wies me niet zou herkennen. Gelukkig zorgde Michel ervoor dat ze elke dag even naar het ziekenhuis kon komen.
14 januari 2020 Langzaam, heel langzaam komen we een beetje tot rust. Ik kan weer beginnen met het opbouwen van mijn conditie. Michel en ik praten veel over wat er het afgelopen jaar met ons is gebeurd. Met Wies gaat het goed. Ze is nu bewust met haar handjes bezig. En ze herkent ons. Dat contact is onbeschrijfelijk, heel mooi!
Tekst: Josephine Krikke
