In elke editie van Vooruitgang laten we je kennismaken met een stomadrager in een ander land. Ditmaal: Fons Doomen (77) uit Alanya in Turkije.
Kun je onze lezers iets over jezelf vertellen?
Ik ben in 1943 geboren in Tilburg. Na onze pensionering besloten mijn vrouw Ineke en ik om in Turkije te gaan wonen. Een land met veel natuurschoon, bezienswaardigheden, cultuur en een heerlijk klimaat. Destijds een land met goede economische en politieke vooruitzichten, intussen helaas wat minder.
Wat was de aanleiding van je stoma?
In 1999 kreeg ik klachten met mijn ontlasting. Bij een scopie in het ziekenhuis bleek er een tumor in mijn endeldarm te zitten die snel verwijderd moest worden. Dat gebeurde op 29 februari 2000, op dezelfde dag dat mijn vader overleed aan een hartstilstand. Een datum die ik niet snel vergeet.
Hoe ging dat verder?
Vooraf was me verteld: óf het wordt een stoma, óf het wordt ‘openen en sluiten’. Het werd gelukkig het eerste. In het ziekenhuis leerde ik hoe ik met het stomamateriaal moest omgaan en de stoma moest verzorgen. Dit gaat nog steeds vrij probleemloos.
Ben je tevreden over de zorg in Turkije?
De zorg is hier anders geregeld dan in Nederland. Stomaverpleegkundigen zijn hier niet bekend. Er zijn wel huisartsen, maar die zijn er naar mijn ervaring niet voor buitenlanders. Als wij medische zorg nodig hebben komen we terecht bij een van de ziekenhuizen, van de staat of particulier. Overigens is die zorg van een prima niveau.
Hoe kom je aan je stomamateriaal?
Dat is lastig. Na drie jaar contact met de bureaucratie heb ik het opgegeven en besloten voortaan zelf het materiaal te betalen. Het is een merk dat ook in Nederland op de markt is. Ik heb de indruk dat de kwaliteit hier wat minder is, maar het voldoet prima en is betaalbaar.
Is er in Turkije ook een stomavereniging?
Die heb ik nog niet kunnen ontdekken. Overigens is de taal daarbij nog steeds een handicap. We kunnen ons redden, maar het houdt niet over…
Tekst: Ingrid Buijs
