Maria de Vries wist door haar jarenlange ervaring in de thuiszorg technisch wat een stoma inhield. Maar toen zij zelf een colostoma kreeg, bleek dit een enorme tegenvaller. ‘Ik heb mijn stoma nog nooit aan iemand durven laten zien.’
Waarom viel de stoma zo tegen?
‘Ik had in mijn werk veel stoma’s verzorgd, maar toen ik bij mezelf dat gat in mijn buik zag… Nu ik er aan terugdenk, word ik weer emotioneel. Ik heb een ander lichaam gekregen, een slappe buik, het is een plattegrond van littekens. De acceptatie vind ik heel zwaar. Ook werd ik er radeloos van dat mijn darmen een compleet eigen leven leidden. Mijn leven bestond uit poep en zak. Door te gaan spoelen, heb ik gelukkig de regie teruggekregen.’
Ben je open over je stoma?
‘Niet echt, ik heb mijn stoma nog nooit aan iemand durven laten zien. Als ik hoor over stomadragers die gaan zwemmen of naar de sauna, de vrijheid die zij zichzelf geven … Maar misschien komt dat nog. Mijn leven is radicaal veranderd. Van de ene dag op de andere moest ik stoppen met werken en raakte ik veel energie kwijt. Ik geef nu mijn leven een nieuwe wending door eropuit te trekken met mijn camper.’
Je gaat een droom verwezenlijken?
‘Ik ga naar groene campings en campspaces, kampeer plekken bij particulieren. Ik ben echt een traveller, ik vind het leuk om onderweg te zijn, de vergezichten, de vogels. Het heeft te maken met het vrijheidsgevoel dat in me zit. Vroeger kampeerde ik veel en heb ik jarenlang motor gereden.’
Is dat niet ongezellig, zo in je eentje?
‘Ik reis met mijn jonge hondje, Aerin. Mijn vorige is overleden. Honden zijn echte maatjes.’
Heb je je auto erg moeten aanpassen?
‘Ik heb een camperbox, waarmee je je auto ombouwt tot mini-camper. Hij is wel verhoogd, zodat er een chemisch toilet onder kan. Want ik ga niet urenlang op campings op de wc zitten. Ik heb stromend water, een keukentje en een eenvoudige spoelinstallatie. Geen elektrische pomp, maar gewoon een zak water zo hoog opgehangen dat er voldoende waterdruk is. Ik houd van primitief, haha.’
Hoe zien je reizen eruit?
‘Op de bonnefooi, kijken hoe het gaat. Ik ben begonnen met het noorden: Wadden, Friesland, de Flevopolder. Ver vooruitkijken doe ik niet. Dat leer je als je je toekomstperspectief abrupt kwijtraakt. Ik geniet van vandaag en de momenten die me zijn gegeven. Jezelf iets extra’s geven, biedt levensvreugde, ook in je dagelijks functioneren. Ik kan het iedereen aanraden.’
