Bjorn (40) heeft sinds 3 jaar een colostoma.
“Danny en ik stonden vorig jaar bovenop een bergtop in Yosemite National Park. Ineens schoot ik vol. De warmte, de zon, het geluid van de watervallen waar we op uitkeken: wat had ik reizen gemist. Na 5 jaar van pijn, 15 operaties en gedoe vanwege een abces en een fistel, stond ik hier. In een prachtig nationaal park in de USA, waar we een maand rondreisden en vele kilometers te voet aflegden, berg op berg af.
Bij de keuze voor mijn stoma stond mijn man daar praktisch in: ‘Als jij hierdoor van de pijn af komt, moet je het doen!’ Maar ik was bang, voor eventuele geurtjes en geluiden. Ook schaamde ik me: hoe kon iemand mij aantrekkelijk vinden met dat ding op mijn buik?
Danny gaf mijn stoma een naam, Bruce, dat hielp hem bij het verwerkingsproces. Want ziek zijn, een stoma krijgen: dat is iets wat je samen doormaakt.
In de praktijk valt het leven met een stoma me mee. Je ruikt er niets van, af en toe maakt hij geluid. Toen ik in een nieuwe baan startte, heb ik mijn directe collega’s er meteen over verteld. Dat daardoor persoonlijke gesprekken ontstonden, vind ik mooi. Maar mijn grootste therapie was onze reis. Dankzij het geluksgevoel lukte het mij om van mijn verslaving aan de zware pijnstiller oxycodon af te komen. Ook moest ik ergens middenin het bos mijn stomazakje verwisselen. Stonden we daar te klooien met een flesje water. Maar het lukte! Ik wist: als ik dit hier kan, kan ik het overal. Er is zoveel meer mogelijk dan ik dacht.”
