Grietje heeft een colostoma sinds ze vier jaar geleden endeldarmkanker kreeg.
“Soms zag ik een drupje bloed op het toiletpapier. Misschien had ik aambeien? De uitkomst van het bevolkingsonderzoek dat ik kanker had, zag ik écht niet aankomen: ik barstte van de energie, sportte, deed een opleiding verpleegkunde en ben een actieve oppas-oma.
Direct na de diagnose pakte ik onze weekendtassen, gooide daar ook een fles wijn in en zei tegen mijn man: ‘Kom, we gaan naar het huisje in Limburg. Praten over hoe we dit proces aangaan, en over hoe we ons voelen.’ Ik vroeg hem ook: wil je dit samen met mij aangaan? ‘Ja’, antwoordde hij volmondig. Ook mijn zonen en hun gezin hebben mij liefdevol gesteund.
Lang ben ik niet van slag geweest. Ik kwam in de vechtmodus: die kanker moest weg, en als ik een stoma nodig had om verder te mogen leven, dan wilde ik dat. Tijdens de chemo ben ik ook gewoon gaan mountainbiken, ik voelde me niet ziek.
Mijn leven met een stoma is niet anders dan voor die tijd. Ik eet nog hetzelfde, ga powerwalken, mountainbiken en naar yoga. Mijn stoma maakt soms een borrelend geluid als ik bij yoga in de meest rare houdingen lig. ‘Ik heb een stoma, die geluiden heb ik niet onder controle’, zeg ik dan. Vinden mensen prima.
Eén ding is wel veranderd: ik maak andere keuzes. Binnenkort start ik in een nieuwe baan, in mijn eigen dorp. Nu reis ik nog twee uur per dag, daar heb ik geen zin meer in. Ik heb nog zoveel te doen!”
