Daar ging ik hoor! 1,5 jaar na de stoma-aanleg kwam mijn grote wens uit! Parasailen in Oostenrijk. Eindelijk vrij! Alle zorgen, pijn en ziekte achter je laten en even vrij zijn! Wat een heerlijk gevoel was dat! Best een uitdaging, aangezien je in zo’n tuigje gehesen wordt en de druk die op je buik wordt uitgeoefend, maar wat een euforisch gevoel leverde het op. Om nooit te vergeten!
Mijn naam is Leanne, 28 jaar. Getrouwd, een zoontje van bijna 2 en parttime verpleegkundige. Sinds 2015 heb ik een ileostoma. Na jarenlang problemen om ontlasting te kunnen krijgen, bleek ik Slow Transit Colon te hebben. Een niet, tot traag, werkende darm. Na veel ziekenhuizen, onderzoeken en een aantal OK’s heb ik nu een blijvend dunne darmstoma. Je moet ermee leren leven naast de chronische ziekte die je hebt.
Gaandeweg leer ik gemakkelijker te vertellen over mijn stoma. Inmiddels geef ik op Mbo-scholen ook gastlessen hierover. Ik kom vaak jongeren tegen die een zorgopleiding volgen en die vaak een stoma heel vies en eng vinden. Vaak begin ik dan met het feit dat iedereen moet plassen en poepen. Met de leus ‘Iedereen moet poepen. Jullie doen het van achteren, ik doe het van voren’, is het ijs al snel gebroken.
Natuurlijk zijn er ook minder leuke kanten aan een stoma. Lekkages, zeer hoge nood, getrompetter wanneer je teveel lucht in je darmen hebt. Maar bovenal levert het kwaliteit van leven. Waar ik eerst niets meer kon en lichamelijk steeds verder achteruit ging, kan ik nu weer meer voeding verdragen. Ik heb minder buikpijn en kan eindelijk er weer eens op uit gaan. Soms aangepast, maar over het algemeen alles kan!
Ik vind het erg belangrijk dat er meer aandacht en begrip komt voor het hebben van een stoma. We hebben allemaal een rugzakje met zorgen. De één wat groter dan de ander. Je moet er voor elkaar zijn en begrip hebben voor elkaars situatie. Op deze manier probeer ik mijn steentje bij te dragen