Een moeizame zoektocht naar het ideale stomamateriaal ligt voor Ingrid Buijs alweer een flink aantal jaren achter haar. Wil dat zeggen dat ze dan het ideale stomazakje heeft gevonden? Nee, dat toch niet.
In 2004 werd mijn eerste ileostoma aan gelegd. Met het materiaal waarmee ik het ziekenhuis verliet, ging aanvankelijk alles vrijwel probleemloos. Jaren later en een aantal noodzakelijke operaties verder begon de ellende eigenlijk pas. De stand van mijn stoma was veranderd en dat had bijna dagelijks flinke lekkages tot gevolg. Tenslotte volgde weer een operatie met als doel het lekkageprobleem op te lossen.
Het ging een hele tijd goed, maar uit eindelijk had ik toch ander stoma materiaal nodig. Een lange zoektocht naar het meest geschikte materiaal volgde. Mijn stomaverpleegkundige van toen haalde letterlijk en figuurlijk alles uit de kast. Diverse malen bezocht ik het ziekenhuis en probeerden we weer iets anders. Maar het gebeurde zelfs dat de boel alweer begon te lekken voordat ik de uitgang van het ziekenhuis had bereikt.
Alle merken
Ik kan wel zeggen dat ik alle merken heb geprobeerd die verkrijgbaar zijn in Nederland, en van al die merken ook nog eens diverse varianten. De meeste leveranciers heb ik ook zelf benaderd voor monsters om het materiaal langer te kunnen te proberen. Met pasta, zonder pasta, met pastaring en zonder, met halve maantjes, vlak, convex, met of zonder gordeltje en wat er maar te bedenken viel. Van elk probeersel hield ik in een overzicht bij wat ik wanneer gebruikte, hoelang het duurde voordat er lekkage optrad en of er een speciale aanleiding voor de lekkage te bedenken was. Het was soms om moedeloos van te worden.
Ten slotte bleven er twee zakjes over waarmee ik, een enkele uitzondering daargelaten, nu zo goed als lekkagevrij door het leven ga. Misschien moet ik dus tevreden zijn. Maar het zijn niet mijn ideale zakjes. Ze lekken vrijwel niet en daar ben ik blij mee. Toch is er iets dat me irriteert. Ze kraken! Soms bij een onverhoedse beweging of als ik gewoon op de bank zit en per ongeluk een hand op mijn buik leg. Het idee dat ook anderen dat kunnen horen, is op zijn zachtst gezegd onaangenaam.
Geruisloos materiaal
Ik heb zo’n idee dat dit herkenbaar is voor meer mensen die een zakje op hun buik dragen. Het is toch merkwaardig dat anno 2021 niet alle zakjes worden vervaardigd van geruisloos materiaal. Daar moet toch wat op te vinden zijn? Maar dat niet alleen, ook het uiterlijk van sommige zakjes laat wat mij betreft te wensen over. Van een van de zakjes die ik gebruik is niet zo lang geleden de zweterige non-woven tissuelaag aangepast. Dat voelt nu een stuk prettiger, en als je ze uit de doos haalt, oogt het prima. Alleen als de stomaproductie op gang komt zie je al snel dat de tissuelaag te dun is, met als gevolg een behoorlijke doorzichtigheid. Niet echt prettig.
Ontbijtkoek
Voor mij is het onbegrijpelijk dat hier niet meer aandacht voor is. Waarom wordt er niet meer op het cosmetische aspect gelet? Het lijkt me niet heel ingewikkeld om uit te zoeken welke materiaaldikte nodig is. Als finale test maak je een flinke brij van bijvoorbeeld ontbijtkoek, vult een zakje en plakt dit op een ‘vrijwillige buik’. Voilà: je ziet direct of de tissuelaag dik genoeg is. Of is het misschien marketingtechnisch niet interessant om dikker en daarmee duurder materiaal te gebruiken?
Elk mens is anders en datzelfde geldt natuurlijk ook voor iedere buik. Daarom is het goed dat er zo’n verscheidenheid is aan materialen, maten en zelfs vormen van de zakjes. Gelukkig is er ruime keuze voor diegene waarbij het niet allemaal ‘standaard’ is, om naar een passende oplossing te zoeken. Maar persoonlijk vind ik dat fabrikanten nog wel een stapje extra mogen zetten voor een zichtbaar en hoorbaar beter product.
Tekst: Ingrid Buijs, Beeld: Dokterisbezig.nl
